Konferencja Twin, 12-21.12.2022, wkład Barbary Jakel

Wywiad, Elke Brenner

Streszczenie „Praca terapeutyczna z ocalałym bliźniakiem”

Bliźnięta, które przeżyły, często nieświadomie szukają terapeutów, którzy zajmują się traumami prenatalnymi i okołoporodowymi. Szukają cząstki siebie – zagubionego bliźniaka w czasach, którym, co zaskakujące, wciąż poświęca się niewiele uwagi w konwencjonalnej psychoterapii. Percepcje w okresie prenatalnym i przestrzeni przywiązania różnią się od tych po urodzeniu. Są one przechowywane w sposób niejawny w pamięci proceduralnej na bardzo wczesnym etapie, na poziomie podkorowym. Aby uzyskać dostęp do tego magazynu, konieczne jest specjalne podejście oparte na badaniach klinicznych. Przestrzeń prenatalna nie obejmuje tylko macicy matki. Cały organizm macierzyński, w tym wszelkie międzypokoleniowe zasoby pamięci oraz aktualna sytuacja egzystencjalna kobiety ciężarnej, a zwłaszcza jej nieświadoma psychika, wywierają ogromny, formatywny wpływ na rozwój człowieka od początku jego istnienia. Życie zaczyna się w komórce, która jest jego prototypem, mikrokosmosem pełnym informacji. Bardzo często zaczyna się od dwóch osób, nawet z wieloma „towarzyszami”. Czas spędzony wspólnie z inną osobą może trwać różną długość – od kilku dni do kilku tygodni, a nawet miesięcy. Strata bliźniaka staje się jednym z najpoważniejszych urazów okresu prenatalnego. To, co z tego pozostanie, może mieć decydujący wpływ na żyjącego bliźniaka, zarówno negatywny, jak i pozytywny. Ponieważ pamięć o tej stracie zostaje „zapomniana”, ukryte przechowywanie pozostaje skuteczne. Powoduje to objawy w zachowaniach przywiązaniowych, w ciele, w psychice i w duszy. Ocalały bliźniak zazwyczaj nieświadomie wyrusza na poszukiwanie zaginionej istoty.